Inzendingen workshop Schrijven op de tast
Yentl van Stokkum gaf een workshop, lees hier een van de teksten die daaruit voortkwam
Herinnering in polyamide | Ruben Hendriks
Ik sta op mijn tenen voor de kledingkast van mijn moeder. Op de vierde plank, naast het hanggedeelte, staan twee rotan manden. Ik graai met mijn arm boven mijn hoofd in een van de manden. Mijn hand glijdt langs stoffen die bijna als lucht zijn, zo licht. Ze ontsnappen tussen mijn vingers door, alsof de stof een spel met mij speelt en zich niet laat vangen. Ik probeer een patroon te ontdekken in de hardere stiksel die ik voel, maar ik kan met mijn vingers niet ontdekken waar het begin is en het einde. Ik meen een klein strikje te voelen en zie een kabouter in een smoking voor me. Dan glijdt de rug van mijn hand langs iets kouds, iets glads als een slang. Ik schrik en trek mijn hand terug. Beneden klinkt de nieuwe stem van mijn broer, lager dan ik gewend ben.
Aarzelend steek ik mijn hand terug in de mand en ik voel direct weer de gladde stof, groter dan de rest. Ik trek het voorzichtig naar me toe en in plaats van een slang, komt mijn moeders donkergroene badpak tevoorschijn. Ik voel hoe de zachte stof kan oprekken, groter kan worden dan zichzelf. Als ik mijn neus erin steek, ruik ik vakantie.
Ik schop mijn schoenen uit en loop richting de grote spiegel. Ik houd het badpak voor me, buk en stap erin. Eerst mijn rechtervoet, dan mijn linkervoet. De gladde stof schuurt omhoog langs mijn beige broek. Ik steek mijn armen door de schouderbanden en leg mijn handen op de plek waar mijn moeders borsten zouden zitten. Plat, denk ik.
Ik kijk in de spiegel en lach. Het is een gek gezicht, het badpak over mijn kleren. Ik duw mijn piemel iets naar achter en kruis mijn rechterbeen over het andere. Mijn armen houd ik horizontaal gestrekt in de lucht naast me en langzaam draai ik een pirouette. Als ik mijzelf weer aankijk barst ik in lachen uit.
Ik wil mijn familie laten lachen en ren de trap af naar beneden. Halverwege blijf ik staan. De zware stem van mijn broer galmt vanuit tuin de hal in en plots wil ik verdwijnen. Ik draai me om en sluip terug naar mijn moeder haar kamer. Zo snel en geruisloos als ik kan haal ik de banden van mijn schouders en stap ik uit dit moment. ik strijk mijn T-shirt recht, klop de kreukels uit mijn broek en loop naar beneden.
Voor de spiegel blijft mijn huid achter.
—
Om de komende tijd quarantaineverhalen te verzamelen, vragen we verschillende schrijvers om een online workshop te geven. In de tweede workshop kun je samen met Yentl van Stokkum gaan schrijven aan de hand van stofjes. Ruben was een van de schrijvers die de workshop volgde en ons het eindresultaat stuurde.
Zelf ook inspiratie gekregen, klik door voor Yentls workshop Schrijven op de tast en doe mee! Of klik door voor een overzicht van de tot nu toe verschenen workshops en inzendingen. Benieuwd naar de volgende workshops? Houd Notulen van het Onzichtbare en/of onze Facebookpagina in de gaten.