De aarde is een pootloos dier // How to give birth to an AI-baby in a space garden

De aarde is een pootloos dier

als ik weiger bloemen op te slokken
door mijn keel zo hard als de kreukels
in het asfalt als
mijn oma’s rimpels waarin
witte stammen zich krommend
zingen & uitbloeien
voor ze de wortels
met een pincet oogst

dan

kijk ik naar haar wallen
een tapijt voor rood
-doorlopen oogwitten
die met helmhokjes
van haar pupillen
in de wind gevallen
zaadjes maken.

ik denk aan haar
mijn oma
hoe ze
haar hoofd tussen de kier van het raam
het haar een steen
haar handen de nicotinegele gordijnen
laten knikkebollen & kloppen
op de vensterbank

terwijl ik zit
op een treinbank en mijn nekspier vastzit
kijk ik naar mijn vriendin
en ik zie ik
mijn oma.
ze zijn beide balletjes in
een stoel hun vingers vol velletjes en
1
moedervlek op hun wijsvingerknokkels
als ze hun handen omkrullen
en uitstrekken
worden de vlekjes gewoeld
als op een omgeploegd maïsveld,
er ontstaat
ruimte op hun nek tussen de
omlaag vallende nekhaartjes
die zich als klimop
afzetten & hun truien
induiken.

een duizendblad en zijn
familie, de composieten
groeien zo dicht tegen elkaar aan
dat het lijkt
alsof ze samen
één bloem zijn.

ik wil mijn handen door
hun kruintakken laten dwalen
tot de randen van de ramen
nachtlucht worden maar

de vlindertekeningen in de trein
verlangen niet langer
naar de pluim in de bloem
blijven blauw en worden warm
van de radiator die ronkt
als de rug van een bultrug;
een verzameling vinnen

en ik zit tussen hun in
tussen hun en
twee ramen die als ogen
lucht en warmte walloos
dichthouden.

er is niets om naartoe te bewegen
niets om van weg te gaan.

—
Deze gedichten zijn ons toegestuurd als kopij. Wil jij ook werk insturen? Stuur je tekst of idee naar nvho@wintertuin.nl, samen met een motivatie van een paar regels. Binnen zes weken ontvang je van ons een reactie. Let op, het volgende seizoen zit al vol, dus als jouw tekst geselecteerd wordt voor publicatie, zul je even geduld moeten hebben.