Hardinxveld-Giessendam | Muziek

Yentl van Stokkum
, Rina de Ruijter en Marianne van Gog
 - 04 mei 2020

Yentl van Stokkum begeleidt acht maanden lang deelnemers van verschillende leeftijden bij het opschreven van hun levensverhalen, eerst in de bibliotheek van Hardinxveld-Giessendam, inmiddels digitaal.

Intro | Yentl van Stokkum

De tafels waaraan we schrijven liggen vol. Ik heb de groep gevraagd de muziek mee te nemen waar ze het meest van houden. Er komt een lp uit een tas, een laptop op tafel, zelf heb ik mijn Bluetooth-speakertje meegenomen. We luisteren naar een opname van de lp, via een mobiele telefoon. De fanfare kraakt zacht. We bespreken het effect van trommels op de onderbuik. Waar we muziek precies in onze lichamen voelen. Of onze voeten meetikken en hoe van sommige noten onze nekharen overeind gaan staan.

Sommige van mijn schrijvers hebben muziek meegenomen die innig verbonden is aan een specifieke herinnering. Er wordt geschreven over het eerste casettebandje dat iemand in een slagerij is toegestopt. Over het stiekem opzetten van een plaat, wanneer ouders van huis zijn. Over de muziek die draaide tijdens het eerste feest bij de schoonfamilie.

In deze les beschrijft Rina hoe ze op vakantie in Italië ooit de opera bezocht. Ze leest het verhaal krachtig en vitaal voor. Laat een hoorbare punt vallen na iedere korte zin. Alsof het een partituur is. Het verhaal van Marianne ontvang ik later, per mail. Het is een zacht verhaal, kwetsbaar en liefdevol beschreven. En ook in dit verhaal heb ik het idee dat ik de muziek terug hoor. Het zit in de trage opbouw, het is een verhaal dat langzaam opengaat. Zoals ook het lied ‘Papa can you hear me?’ traag, haast fluisterzacht begint.

 

Opera | Rina de Ruijter

Een kampeervakantie in Italië.
Vanaf de camping gaan we naar Verona.
We hebben kaarten voor de opera Aïda.

De belevenis in de arena van Verona, vergeet ik nooit meer.
Het is een hele zwoele zomeravond. We nemen plaats op de stenen banken, kussentje onder je achterste.
Mooi aangeklede mensen, alles straalt muziek uit.
Zelfs de ijscoman zingt aria’s.
Luid en zuiver klinkt zijn gezang door de arena, gelati…gelati.
Wanneer het spektakel begint, zijn we gelijk geboeid.
Het wordt gespeeld met echte dieren, zelfs olifanten.
De triomfmars klinkt door de arena, ik ga rechterop zitten en krijg tranen in mijn ogen.
Geboeid beleven we het hele gebeuren, je moet het in levenden lijve gezien hebben.

 

Papa can you hear me | Marianne van Gog

Bij ons thuis werd geen muziekinstrument gespeeld, maar mijn ouders dansten graag.
Op alle soorten muziek werd gedanst. Altijd mooi in de maat zonder al te moeilijke figuren.
Als kinderen vonden we dat heel leuk en genoten ervan ze zo te zien.
Dat muziek ook een heilzame werking kan hebben, heb ik ervaren na de dood van mijn vader, 30 jaar geleden.
Ik ben de oudste van ons gezin en nogal gesloten, ik loop niet te koop met mijn gevoelens.
Ik hield het liever binnen en kon er niet over praten.
Ik vond dan ook dat ik flink moest zijn en me voor mijn moeder en de rest van de familie groot moest houden. Het lukte me niet om te huilen en het verdriet bleef als een grote knoop in mijn maag zitten.
Kort na zijn dood stond ik te strijken, dan luisterde ik altijd naar mooie cd’s.
Ik dacht opeens aan de film Yentl met Barbra Streisand, waarin ze een prachtig lied zingt aan haar overleden vader. ‘Papa can you hear me.’ Papa kun je me horen, kun je zien hoeveel verdriet ik heb nu jij er niet meer bent.
Ik zette de cd aan en toen ik dat lied hoorde, brak er iets in mij.
Ik kreeg een heftige huilbui, de tranen drupten op mijn strijkgoed.
Toen heb ik gemerkt, dat huilen ook heel erg kan opluchten.

 

 

Klik door naar de andere Verhalenhuisteksten van deze groep.

 

Het Verhalenhuis

In Wintertuins Verhalenhuis begeleiden professionele jonge schrijvers senioren bij het oproepen en optekenen van hun eigen verhalen. In zestien bijeenkomsten zetten de oudere deelnemers zelf hun herinneringen op papier. Het resultaat wordt gepresenteerd in publicaties, in podcasts en op het podium. De beste teksten worden per editie gebundeld: verhalen over de liefde, dieren, werk en reizen. De bundels van voorgaande edities zijn te bestellen in de webshop van De Nieuwe Oost | Wintertuin. Het Verhalenhuis wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje Fonds en Vrienden van Solis.

Yentl van Stokkum schrijft poëzie, proza en toneel. Ze studeerde af in Writing for Performance aan de HKU en werd geselecteerd voor het talentontwikkelingstraject Slow Writing Lab. Ze stond onder andere op Lowlands, Brainwash Festival en Dichters in de Prinsentuin. Publicaties van haar hand zijn te lezen in de Tirade, de Revisor en op Samplekanon en Hard//hoofd. In 2021 ontving ze het C.C.S. Crone stipendium. Haar bundel Ik zeg Emily verscheen in maart bij Hollands Diep. (Foto door Bianca Sistermans.)