Gebrekkig Duits | Branie | Sleutel

Elk jaar doet Nederland mee aan de Europese Flash Fiction Contest van de EACWP. Net als vorig jaar stellen we jullie graag voor aan de Nederlandse winnaars: op de eerste plek komt Alex Hendrikx met het verhaal ‘Gebrekkig Duits’, Berit Brink won de tweede plek met het verhaal ‘Branie’ en Martine van der Reijden won de derde plek met de tekst ‘Sleutel’. Gefeliciteerd winnaars, we hopen nog veel van jullie te mogen lezen! Benieuwd naar de rest van de Europese finalisten klik vooral even door naar de website van de EACWP. Stemmen op jouw favoriete finalist kan tot en met 30 juni via dit formulier.

Gebrekkig Duits | Alex Hendrikx

De ochtend van mijn verjaardag. Scheurend cadeaupapier, een lichtbeige boekje. ‘Kaváfis is one of my favourite poets,’ zegt mijn Griekse vriendin, die net een half jaar in Nederland woont. Op de voorkant een titel waarvan de betekenis me ontgaat, en een foto van de dichter. De man heeft een zwarte krulsnor, draagt een zwart kostuum. Ik bedank haar met een kus en sla het werkje open. Of ik een gedicht wil voordragen, het maakt haar niet uit dat de taal niet de hare is. Ik knik. Dat voor mij hetzelfde opgaat, daar komt ze zo wel achter.

Branie | Berit Brink

In de spiegel keek ze vooral naar het gezicht van haar moeder. Ze had nauwelijks een blik geworpen op zichzelf en haar nieuwe roze haar, dat de kleur had van suikerspinnen en zonsondergangen.
‘Dat gaat zo niet,’ zei haar moeder. ‘Op een begrafenis. Blijf dan maar thuis.’
Ze trok de badkamerdeur met een klap achter zich dicht.
Buiten ging het meisje op de trap zitten, die warm was van de ochtendzon.
Toen de rouwstoet na een klein uur de hoek om kwam, ging ze staan. Haar haar waaide op als kersenbloesem.
Ze stak haar hand op, en zwaaide.

Sleutel | Martine van der Reijden

Ik sta voor een dichte deur en toets zenuwachtig mijn pincode in. Driemaal is scheepsrecht, het voelt steeds weer als een motie van wantrouwen. Hoe bewijs ik geen robot te zijn? Ik bekijk etalages en tel motoren, weer fout! Na drie stoplichten krijg ik groen licht. Ik klik twee hardnekkige reclames weg, beantwoord een paar impertinente vragen en maak een keuze uit het aanbod cookies. De virusscanner waarschuwt me in schreeuwend rood voor een dubieuze site. Ik klik het angstig weg. Eindelijk ben ik binnen en googel bezweet of mijn bultje van een mug is of van een teek.