hortus conclusus / as / drift

hortus conclusus

wacht niet op morgen, zegt ze met handen vol jasmijn
tussen haar tenen stopt ze koperen munten want briefgeld
beschermt niet tegen het oprukkende kwaad

wacht niet op hem, zegt ze met armen vol bessenstruik
en knieën in de aarde, bukkend voor de gedempte vijver
trekt er een grijze waas over haar ogen

de laatste regen van het jaar valt
op het pas gezaaide zaad
op haar aangeharkte jaren

wacht niet te lang, zegt ze en drinkt
de droesem van verzuurde wijn
deelt geen namen meer uit
aan de bloemknoppen

en de loten verdorren

as

het is ruim hier
haast verlaten

was jij dat met die laars en die stok?
was ik dat met het gestreepte pak, de koude polsen en de botten zo ontbloot?
waren het onze handen die deze stenen, bedden, dit grind,
deze opeenstapeling van kou? het kruipt
door de naden van je dubbel gevoerde winterjas

je draagt kiezels
in je schoenzolen

je rilt
in de wachtkamer, in de badkamer
in de ruimte met het vuur en de balken
bots je bijna op tegen de leegte
met gekmakend onbegrip

tussen de krokussen
tussen het schuldige steen
de askleurige sneeuwklokjes

we laten je niet zomaar gaan
over de kiezels, de munten in je jaszak
schroeien je bloedeloze vingertoppen

alles begint
met het kromtrekken van tijd

drift

we leggen de botten van de stad bloot
schrapen de bovenste laag van kinderkopjes
op een hoop, lichten putdeksels

leggen wij onze oren te luister tegen haar ontblootte rug
horen wij haarbreuken knappen in beton, horen wij bewapening
roesten, horen wij het zachtjes happen van wat ons overleven zal

onder de stenen zwemmen de winde, de alver, de kolblei
ze groeien talrijker met de regen, stellen
zich tevreden met wat wij verliezen

zet alle straten af, roep de stad uit tot depot
alleen wie vuil kan onderscheiden van verleden
wie algen leert eten en groene schimmel mag blijven