(klik) | Onaagepast | Vluchteling | Vlucht | Ontheemd
De European Association of Creative Writing Programmes (EACWP) organiseert jaarlijks de Flash Fiction Contest, een Europese schrijfwedstrijd voor het zeer korte verhaal. De vijf beste inzendingen voor de Flash Fiction Contest uit Nederland en de drie beste inzendingen uit België zijn gepubliceerd in het Vlaamse tijdschrift Deus Ex Machina en hier op Notulen van het Onzichtbare.
(klik) | Marc van der Holst
Ik heb alle klokken het raam uitgegooid en hou met het klikken van mijn balpen de tijd bij (klik). Ik maak aantekeningen voor een roman in
schaakzetten (klik). Buiten: een zacht schommelende schommel, hoewel het niet waait (klik). Binnen: een drieliterpak rode wijn en twee glazen, alsof ik nog iemand verwacht (klik). Buiten: een berg kapotte klokken onder het raam (klik). Ik ben vergeten wie er aan zet is (klik). Ik ken honderd woorden voor eenzaamheid (klik). Totdat de deurbel gaat, ben ik zowel wel als niet thuis (klik).
Onaangepast | Vivian van Piggelen
‘Op zóndag nog wel,’ zegt An tegen Rietje.
Ze kijken naar Zayneb die op een keukenstoel in haar voortuin zit, tussen de kaftans die aan de waslijn in de wind dansen.
Ze luistert met gesloten ogen door haar koptelefoon naar muziek en neuriet mee. Haar lijf wiegt, haar gespreide armen met de rode, opgezette handen maken soepele, golvende bewegingen. Af en toe knipt ze met haar vingers.
‘Ze passen hier gewoon niet,’ zegt Rietje.
Zayneb glimlacht en draait haar gezicht naar de zon.
Vluchteling | Romy van Dongen
Sophia rijgt de kraaltjes aan een ketting. Voor iedere dag dat ze nu op de vlucht zijn, een kraal. Grote, kleine, gekleurde, maar ook witte en zwarte. De ketting past bijna om haar nek. ‘Waar gaan we naartoe, pap?’ vraagt ze. En of hij weet of het nog ver is. Dat weet niemand precies, de stijging van de zeespiegel is onvoorspelbaar. Pap kijkt uit over de Middellandse Zee, waar honderden bootjes dobberen, zover je kijken kunt. ‘Heel vroeger,’ zegt hij, ‘vluchtten de mensen vanaf dit punt andersom. Europa in.’ Hij zucht. ‘Ik hoop dat ze ons vergeven.
Vlucht | Inge Hulsker
In het vliegtuig zit ik naast een mollige vrouw in een oranje gewaad. Ze legt uit wat de stip op haar voorhoofd betekent. Na vier maanden reizen ben ik steeds beter geworden in babbelen. Als het te persoonlijk wordt, terugkaatsen. De meeste mensen praten graag over zichzelf. Hun vragen zijn altijd dezelfde. Waar kom je vandaan? Wat doe je? Heb je een partner? Kinderen? Nederland, journalist, nee, nee. Ik lieg nooit. Ook dat laatste is waar, strikt genomen. Maar deze vrouw stelt de vraag anders: Heb je iemand om voor te zorgen? Voordat we landen heb ik mijn reisplan aangepast.
Ontheemd | Arthur de Smet
Daar zitten we dan in de tochtige berghut. Ik zeg dat ik je iets belangrijks moet vertellen. Met jouw bruine ogen, die de mijne niet zijn, kijk je mij onderzoekend aan. De wolken zijn dreigend en donker, er zijn geen vergezichten vandaag. Met zachte stem spreek ik de woorden die ik al zo lang bij mij draag. Je antwoordt niet, je glimlacht slechts. Vermoedelijk weet je het al heel lang. Je richt je blik naar buiten, naar een onbereikbaar punt achter de wolken. Ik buig mij voorover en kus jouw voorhoofd, zoals ik dat vroeger na het voorlezen deed.